Το πρόσωπο κι ο κόσμος – μας

Στον παρόν κάδρο εικονίζεται μία γυναίκα της οποίας το πρόσωπο έχει παραμορφωθεί από επίθεση με οξύ λόγω της μη συμμόρφωσής της με την κουλτούρα των καλυμμένων γυναικείων προσώπων στην χώρα της – εν προκειμένω, το Ιράν.

 

Σε αυτό το πρόσωπο – βλέπω αίφνης τον κόσμο μας.

 

Σε αυτό το πανέμορφο πρόσωπο – βλέπω την αρμονία που θα μπορούσαμε να σμιλεύσουμε ο ένας με τον άλλο, εμείς με τον πλανήτη.

 

Όχι, όμως: το αρνείται το οξύ των αιωνόβιων θεωριών μας, της καταστολής που εκπορεύεται από μία επουράνια, εξ αποκαλύψεως, αρχή – το οξύ που στάζει η αλαζονεία και η αμετροέπεια της εξουσίας (κι από μέτρο, διιστορικά, η εξουσία σπανίζει…), με τα δικά μας γήινα χέρια.

 

Αυτό το οξύ – μας αρνείται τον κόσμο ως κόσμημα.